De decembermaand staat voor de deur en dat betekent voor velen drukte, vrienden en familie. Voor anderen betekent het juist een maand van eenzaamheid.

De familiebijeenkomsten hebben voor velen meestal toch die factor van stress. Niet alleen omdat alles goed georganiseerd moet zijn. Ook omdat niet iedereen altijd even blij is om elkaar weer te zien. Degenen die niemand hebben worden geconfronteerd met al die drukte en met mensen die van alles aan het organiseren zijn. Voor hen is het een tijd van contrast, die nogal eens pijn kan doen. Zij hopen veelal dat de decembermaand weer snel voorbij zal zijn.

Maar je hoeft niet alleen te zijn om je eenzaam te voelen. Het hebben van gezamenlijke activiteiten betekent niet dat iemand zich niet eenzaam voelt. Eenzaamheid heeft niet te maken met hoeveel mensen je ziet, of met hoeveel je doet. Eenzaamheid wordt niet opgelost door externe factoren. Het is een interne aangelegenheid.

Eenzaamheid heeft alles te maken met het beeld dat je hebt van jezelf. Wie niet getransformeerd is, heeft een beeld van zichzelf dat niet overeenkomt met de werkelijkheid, met de werkelijke jij. Het is een imago dat wordt hooggehouden, met richtlijnen, eisen, voorwaarden en regels. In de hoop dat je er ooit aan zult voldoen. Vaak jezelf voorhoudend, met talloze argumenten, dat je er wél aan voldoet. Maar diep van binnen is dat knagende, vaak angstige gevoel door de mand te vallen. En natuurlijk dat gevoel van eenzaamheid.

Iemand is niet één iemand, maar een collectie van persoonlijkheidsaspecten die het idee geven van een persoon. Die aspecten wijzigen ook nog continue. Daardoor veroorzaakt het hooghouden van dat zelfbeeld per definitie problemen: je bent wie je bent in het moment, niet wie je wílt dat je bent. Jouw blauwdruk, de globale samenstelling waarmee je hier bent gekomen, samen met alle ervaringen hier, zijn grotendeels bepalend voor wie je bent. Niet wie je bent gaan geloven dat je zou moeten zijn.

Eenzaamheid is een gevoel van alleen zijn, verlaten zijn. De meesten weten heel goed dat eenzaamheid niet wordt opgelost door onder de mensen te zijn. Dat komt omdat eenzaamheid wordt veroorzaakt door het verschil tussen dat kunstmatige zelfbeeld en degene die je werkelijk bent. Het hooghouden van dat zelfbeeld, wat automatisch gepaard gaat met al die richtlijnen, eisen, voorwaarden en regels, betekent in feite dat je wie je werkelijk bent negeert. En niet alleen dat, je veroordeelt jezelf ook nog continue, mocht de werkelijke jij zich laten zien, of als je niet voldoet aan die regels en eisen. Tenslotte, je wilt iemand anders zijn dan je bent, want dat is 'beter'. Maar de werkelijke jij roept om aandacht en erkenning. De werkelijke jij wil zich vrij voelen en zich uiten. Dat gevoel van eenzaamheid, van verlatenheid en alleen zijn, is de roep van jezelf om erkenning en expressie, om te mogen bestaan. Een roep die nooit stopt.

De mate van eenzaamheid wordt evenredig bepaald door de mate van ontkenning van wie je werkelijk bent. Koppel je daaraan de overtuiging dat je er niets aan kunt doen, dan ontstaat depressie. Daarom gaan die twee vaak samen. De oplossing is jezelf durven ontdekken zoals je bent en dat ook zijn, zonder nog vast te houden aan de kunstmatige maatschappelijke ideeën van goed en fout, beter en slechter. Niet langer jezelf verdoezelen achter een zelfbeeld dat niet strookt. Je kunt jezelf nooit werkelijk verbergen, want je speelt uitsluitend een spel met jezelf. Zet je jezelf in de kast omdat je jezelf wilt verbergen, dan is er geen tweede persoon die wel uit die kast blijft. Daarom ontkom je ook nooit aan dat gevoel van eenzaamheid, hoe hard je ook vecht. Totdat je jezelf accepteert blijft die roep, dat verlangen naar zijn wie je werkelijk bent, bestaan.

Hoe stop je met dat kunstmatige zelfbeeld, hoe accepteer je jezelf en ben je jezelf? Dat is een proces, het gaat stap voor stap. Het is niet een kwestie van 'doe dit en het is klaar'. Maar je kunt beginnen met vriendelijker, milder en flexibeler zijn, met meer luisteren naar jezelf. Eén van de belangrijkste factoren is dat je jezelf daadwerkelijk aandacht geeft. Niet voorwaardelijk, maar onvoorwaardelijk. Begin met registreren welke impulsen je eigenlijk werkelijk hebt. Die komen van binnenuit, niet vanuit je hoofd en niet vanuit emoties. begin op een open, vriendelijke manier de verlangens en behoeften die je ervaart te herkennen. En kijk dan hoe je op een creatieve manier die verlangens werkelijkheid kunt maken. bevredig je werkelijke behoeften, waar mogelijk. Dit is een kwestie van kleine stapjes, van kleine veranderingen. En ze zijn niet afhankelijk van anderen. Iedere kleine wijziging is een stapje in de goede richting. Wees niet ongeduldig. Want dat ongeduld is wederom een afwijzing van jezelf; het moet tenslotte weer beter en sneller.

Of je het nu toegeeft of niet, net als vrijwel iedereen op deze planeet ben je je leven lang voornamelijk bezig met anderen plezieren. In de hoop dat je de goedkeuring zult voelen die je jezelf niet geeft. Vrijwel iedereen wil 'erbij horen'. Maar dat is de projectie van de verlatenheid van jezelf, door jezelf. De werkelijke jij die je in de kast hebt gestopt wil erbij horen - bij jou horen. Het zal je verbazen hoe oninteressant het nog is om 'erbij te horen' wanneer je eenmaal jezelf uit de kast hebt gehaald en accepteert wie je werkelijk bent. Het geeft je de gelegenheid om te verschuiven van eenzaamheid naar vrijheid.

Vaak zijn de vriendelijkheid, aandacht en bereidheid om te luisteren, te verzorgen, liefde te geven en ontvangen aan dieren vele malen groter en onvoorwaardelijker dan je die ooit voor jezelf had. Het is een groot geschenk om stap voor stap oprecht hetzelfde te doen met jezelf. Vind het van groot belang, want je bént belangrijk. Stá voor jezelf en wijk niet zomaar af van waarvan je weet dat het vóór je werkt. Je hebt je genoeg opgeofferd. Het is nu tijd voor jou.

Met alle liefde,
Robell