De reden dat wat nu gebeurt mogelijk is en dat mensen reageren zoals ze doen, komt door de tweede wereldoorlog. Wat niet alleen gedurende, maar ook daarna allemaal plaatsvond, heeft ernstige wonden veroorzaakt bij iedereen.

Die oorlog is nooit werkelijk gestopt. De legers stopten, maar de jaren erna waren dezelfde en zelfs grotere gewelddadigheden en gruwelijkheden aan de orde van de dag. Het was een oorlog die het menselijk moraal had ingewisseld voor haat en verdeeldheid. Gedurende de oorlog maar ook tijdens de wederopbouw werd alles bekeken in het licht van bruikbaarheid en nut. Alleen overleven gold, zonder moraal. Kinderen werden diep van binnen gezien als onproductief, eten kostende en lastig.

Alsof bestaan niet voldoende is

Met de oorlogstrauma's nog vers, waren kinderen vaak de dupe van geweld en seksueel misbruik. Tenslotte konden die gemakkelijk gemist worden, aangezien ze geen enkel belang vormde bij de wederopbouw. Dat is nooit gestopt. Hieruit komt het collectieve minderwaardigheidscomplex voort. Het voortdurend zoeken naar zin en waarde. Alsof bestaan niet voldoende is.

De generaties erna zijn ernstig getraumatiseerd opgegroeid door die onderliggende boodschap: je bent niets waard, want je produceert niets. De hond bewaakt, de kat vangt muizen. Maar jij, jij eet en doet niets. Je hebt eigenlijk geen bestaansrecht. Dit is wat de 1e en 2e en deels zelfs 3e generatie na de oorlog diep van binnen geloven. Omdat nu die oorlogswonden weer bewust worden opengescheurd, is de mensheid op een heel moeilijk punt beland. Het kan heel erg fout gaan, maar met een beetje werkelijke wil ook goed. De vraag is of we naar binnen willen kijken en die trauma's achterlaten.

Met alle liefde,
Robell